पाणी

 

पाणी

– डॉ. मुकुल स. गोडबोले

तू कधी आकाशात सुंदर मेघांच्या रुपात,

तर कधी त्याच पावसात भिजलेल्या भिंतीतून झिरपणाऱ्या थेंबात!

तू कधी हळुवार वाहणार्‍या नदीत,

तर कधी आक्रांत ओरडत तांडव करणाऱ्या महा-प्रवाहात!

तू कधी भूगोलाच्या अभ्यासक्रमातल्या ९७ टक्क्यात,

तर कधी तुझा फक्त भासच व्हावा अशा रण-रणत्या उन्हात!

तू कधी टपरीवर गरम उकळणाऱ्या चहात,

तर कधी किनाऱ्या समोरच्या अथांग महासागरात!

तू कधी प्रेयसीच्या खोडकर शिंतोड्यात,

तर कधी घायाळ प्रियकराच्या ग्लासात!

तू कधी अपमानित आणि उपेक्षिताच्या अश्रूत,

तर कधी काबाड कष्ट करणाऱ्या कामगाराच्या घामात!

तू कधी पोलिओ ला नेस्तनाबूत करणाऱ्या ठीबक्यात,

तर कधी जीवन-मरणाच्या वेशीवर टांगलेल्या सलाईनच्या थेंबात!

तू श्रीमंताच्या दारूच्या प्याल्यात,

तर कधी तहानलेल्या गरीबाच्या पाण-पोयात!

तू कधी "अहो! ऐकलात का? पाणी तापलय!" च्या हाकेत,

तर कधी "अहो! कुठे आहात? पाणी संपलं आहे!" च्या ओर्ड्यात!

तू कधी केमिस्त्रीच्या प्रयोगशाळेत सॉल्व्हन्टच्या रुपात,

तर कधी जीवशास्त्राच्या प्रयोगशाळेत प्रत्येक जिवंत पेशीत!

तू कधी छान संध्याकाळच्या निवांत गारव्यात,

तर कधी लोड-शेडींग मुळे बंद पडलेल्या ए.सी/कुलरच्या थंडाव्यात!

तू कधी पाईप घेऊन मोटार-गाडी धुणाऱ्याच्या नासाडीत,

तर कधी सायकल पुसणाऱ्या लहानग्याच्या ओल्या कापडात!

तू कधी विजयी मुलासाठी ओघळणाऱ्या आनंद-अश्रूत,

तर कधी व्यसनाधीन कार्ट्याच्या वडिलांच्या पाणावलेल्या डोळ्यात!

तू श्वासात, तू ध्यासात, तू घासात...

तू भांड्यात, तू भांडणात…

तू सर्वात, सर्व तुझ्यात!

तू जीवनाची सुरुवात, तूच जीवनाच्या अंतिम-क्षणात!

अरे पाण्या, तुझा विसर नं व्हावा…

तू सभोवतालीअसून सुद्धा तुझा तुटवडा नं व्हावा…!